Από τη Βαρσοβία στο Παρίσι μέσω Περού

Το COP19 στη Βαρσοβία τελείωσε, ακολουθεί το COP20 (2014) στο Περού, αλλά οι ουσιαστικές αποφάσεις παραπέμπονται στο  COP21 (2015) στο Παρίσι.

Η Διάσκεψη των Συμβαλλομένων Μερών της Σύμβασης Πλαισίου του ΟΗΕ για την Κλιματική αλλαγή (UNFCCC ), που έληξε στη Βαρσοβία το Σάββατο με αντιδράσεις, παράπονα αλλά και κλαψουρίσματα.

Η επόμενη συνάντηση του ¨τσίρκου¨ (COP20) έχει προγραμματιστεί στη Λίμα του Περού και στη συνέχεια στο Παρίσι (COP21) για το υποτιθέμενο φινάλε μιας νέας συνθήκης σε συνέχεια του Κιότο για να σταματήσει η …υπερθέρμανση του πλανήτη.

(Ο όρος ¨τσίρκο¨ δεν είναι δικός μας αλλά του περιοδικού Der Spiegel )

Η πρόοδος του συνεδρίου όσον αφορά στη μείωση των εκπομπών CO2 συνοψίζεται σε μια λέξη. Αντικατέστησαν τον όρο ¨δεσμεύσεις¨ (commitments) με τη λέξη ¨συνεισφορές¨ (contributions).

Από τα highlights της....
διάσκεψης ξεχωρίζουμε:

Α) την απειλή αποχώρησης 132 αναπτυσσόμενων χωρών.

Ζητούσαν πληρωμές για ζημίες από την κλιματική αλλαγή, όχι μόνο στο μέλλον, αλλά από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, η οποία σχεδόν συνέπεσε με το τέλος της Μικρής Εποχής των Παγετώνων.

Αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη για τις αναπτυγμένες χώρες, που έχουν δαπανήσει δεκάδες δισεκατομμύρια για μια επιστήμη που είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην υπερβολή, με τις ανησυχητικές μακροπρόθεσμες προβλέψεις από ανεπιβεβαίωτα κλιματικά μοντέλα.

Το επιχείρημα των αναπτυσσόμενων χωρών είναι πολύ λογικό.

Αν οι δυτικές κυβερνήσεις πιστεύουν τον ισχυρισμό τους ό,τι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα προκαλούν πρωτοφανή και επικίνδυνη υπερθέρμανση του πλανήτη, θα πρέπει να πληρώσουν για αυτό.

Β) Την αποχώρηση από τη διάσκεψη των εκπροσώπων περιβαλλοντικών οργανώσεων την περασμένη Πέμπτη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα διαφαινόμενα πενιχρά αποτελέσματα, οι οποίοι εξέφρασαν την έντονη απογοήτευσή τους για την τελική συμφωνία.

Η μη συμφωνία δεσμεύσεων για μείωση των εκπομπών CO2 θα επιτρέψει την Κίνα , την Ινδία και άλλες αναδυόμενες οικονομίες να καθυστερήσει τον καθορισμό συγκεκριμένων στόχων.
Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν τώρα ένα δίλημμα για το αν θα πρέπει συνεχίσουν να στηρίζουν τα φιλόδοξα σχέδια με τις μεγάλες μειώσεις των εκπομπών CO2 έως το 2030.

Τώρα βέβαια η ΕΕ και οι ΗΠΑ λένε ότι η διάκριση μεταξύ αναπτυσσόμενων και ανεπτυγμένων χωρών στο Πρωτόκολλο του Κιότο του 1997 δεν έχει πλέον περιεχόμενο και αυτό διότι:

Όταν προέκυψε το πρωτόκολλο του Κιότο, οι αναπτυσσόμενες χώρες αντιπροσώπευαν μόλις το ένα τρίτο των εκπομπών CO2. Τώρα όμως είναι υπεύθυνες για το 60% και το μερίδιό τους εξακολουθεί να αυξάνεται.

Για να χρυσώσουν το χάπι για τις αναπτυσσόμενες χώρες αποφασίστηκε και ο λεγόμενης «μηχανισμός της Βαρσοβίας». Πρόκειται για έναν μηχανισμό στήριξης των φτωχότερων χωρών του πλανήτη σε περιπτώσεις «απωλειών και ζημιών» που καταγράφουν λόγω της αλλαγής του κλίματος. Επίσης, αποφασίστηκε ένα πρόγραμμα για την προστασία των δασών, που προβλέπει την οικονομική στήριξη των χωρών εκείνων που αναλαμβάνουν δράσεις για την προστασία και διατήρηση των δασών τους.

Τελικά, αν και το κλιματικό τσίρκο έχει πολλούς κλόουν, δεν προκαλεί ευθυμία, αλλά μόνο πείνα, ανέχεια, φτώχεια στους λαούς αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών.