Σαρακοστιανό σάντουιτς της Καθαρής Δευτέρας |
Τι έγινε αδέρφια στο Eurogroup???
Μας θώπευσαν στα οπίσθια ή λάθος καταλάβαμε ???
Θα σκίσουμε τα μνημόνια ή μήπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης???
Θολό τοπίο, δύσκολες απαντήσεις ...
Όμως,
ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας αυτό το εορταστικό τριήμερο και ας μιλήσουμε καλύτερα,
για την πλούσια παράδοσή μας.
Η ιστορία της λαγάνας
Το
παραδοσιακό έθιμο της λαγάνας
παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νηστίσιμο
τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας. Με αφορμή λοιπόν αυτή την ιδιαίτερη μέρα ας
γνωρίσουμε αναλυτικότερα την ιστορία της, που χάνεται στους αιώνες.
Για
την ...
ετυμολογία της λαγάνας δεν υπάρχουν επιφυλάξεις, προέρχεται από το αρχαίο
λάγανον. Το λάγανον ανάγεται σε θέμα λαγ- από αμάρτυρο επίθετο λάγος που θα πει
χαλαρός, απ’ όπου και λαγαρός ή λάγνος.
Η
λαγάνα είναι άζυμος άρτος ,δηλ.
παρασκευάζεται χωρίς προζύμι. Τέτοιος άρτος πρόχειρος εχρησιμοποιήθη από
τους Ισραηλίτες κατά τη νύχτα της Εξόδου
τους από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή. Έκτοτε επιβαλλόταν από το
Μωσαικό Νόμο για όλες τις ημέρες της
εορτής του Πάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον
ένζυμο άρτο.
Η
ιστορία της λαγάνας διατρέχει όλη τη διατροφική παράδοση από την
αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο Αριστοφάνης
στις "Εκκλησιάζουσες" λέει
"Λαγάνα πέττεται" δηλ ."Λαγάνες γίνονται". Ο δε
Οράτιος στα κείμενά του αναφέρει τη λαγάνα ως "Το γλύκισμα των φτωχών".
Το
έθιμο της λαγάνας παρέμεινε αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και συνηθίζεται να
παρασκευάζεται με μεράκι από τον αρτοποιό της γειτονιάς, τραγανή λαχταριστή και
σουσαμένια και καταναλώνεται κατά την Καθαρά Δευτέρα, την Πρωτονήστιμη Δευτέρα
της Σαρακοστής.
Η
ονομασία της "Καθαρά" προήλθε από τη συνήθεια που είχαν οι νοικοκυρές
το πρωί της ημέρας αυτής, να πλένουν με ζεστό νερό και στάχτη όλα τα μαγειρικά
σκεύη, ως "ημέρα κάθαρσης". Στη συνέχεια τα κρεμούσαν στη θέση τους
όπου και παρέμεναν μέχρι τη λήξη της νηστείας. Επίσης κατά την ημέρα αυτή
εξέρχονταν όλοι οικογενειακώς στην ύπαιθρο και έστρωναν κάτω στη γη και έτρωγαν
νηστίσιμα φαγητά όπως χαλβά, ελιές, ταραμά και λαγάνα.
Από
την Καθαρά Δευτέρα προετοιμάζεται ο άνθρωπος μετά τις εορτές και την καλοφαγία
των Απόκρεων, να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του για να φτάσει στο τέρμα
δηλ. στο Πάσχα και να αναστηθεί ξανά με την Ανάσταση του Κυρίου. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι η λαγάνα που έχει το σχήμα της "κυρα-Σαρακοστής", που
παριστάνει μια μακριά γυναίκα που έχει ένα σταυρό στο κεφάλι, δεν έχει στόμα
γιατί είναι όλο νηστεία. Τα χέρια της
είναι σταυρωμένα για τις προσευχές, έχει επτά πόδια που συμβολίζουν τις επτά
εβδομάδες της νηστείας. Έθιμο που συνηθιζόταν για να μετρούν το χρόνο κατά την
περίοδο της Σαρακοστής ήταν κάθε Σάββατο να κόβουν το ένα πόδι και το τελευταίο
το έκοβαν το Μ.Σάββατο όπου το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή σε ένα καρύδι και
όποιος το έβρισκε ήταν ο τυχερός της επόμενης χρονιάς.
Η
νόστιμη και λαχταριστή για όλους μας λαγάνα είναι ένα προϊόν άξιο σεβασμού και
με πραγματική πλούσια ιστορία, θα είναι μεγάλη απώλεια για τις επερχόμενες
γενεές να ξεχάσουν τις παραδόσεις μας, να ξεχάσουν τις παλιές σαρακοστιανές
μυρουδιές, γιατί αυτές είναι
έμμεσοι φορείς μιας βαθιάς πνευματικότητας.
Η
λαγάνα παλαιότερα ήταν και το ψωμί της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων, όπως
τόσο παραστατικά αναφέρει στο παρακάτω απόσπασμα ο Αλ. Παπαδιαμάντης.
«…Είτα ευθύς
έβγαινεν από την επάνω πόρταν του μαγαζιού, την προς τον μαχαλάν, διήρχετο τον
λιθόστρωτον δρομίσκον, κι έφθανεν εις τον φούρνον του Μπάρμπα-Μάρκου του
Βούργαρη. Εκεί είχε βαλμένον πάντοτε το τακτικό του γιουβέτσι της ημέρας, το
οποίον ήτο έτοιμον περί τας δώδεκα της μεσημβρίας. Εστρώνετο επάνω εις τον
σοφάν σταυροπόδι, σιμά στο «κεπένι» του φούρνου, έπαιρνε μισό ψωμί ή κατά
προτίμησιν δύο λαγάνες, έτρωγεν όλον το γιουβέτσι, έπινε μισήν οκάν κρασί, και
«το έπαιρνε δίπλα», ή επάνω εις τον σοφάν του φούρνου ή εις την παγκέτταν της
γειτονικής ταβέρνας, κι εροχάλιζε πολύ γοερά, επί δύο ώρας και μισήν, το θέρος,
ή μόνον επί μίαν ώραν τον χειμώνα… »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου