Τρεχάτε ποδαράκια μου, να μην σας χ@σει ο κ@λος... (έλεγε η βάβω μου).

¨Ποτέ μα ποτέ, μην περιφρονείς την π@τάνα την είδηση. Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι τη γλύτωσες για σήμερα κι αυτή έχει σταθεί ομπρός σου και σε περιμένει.¨

Του συνεργάτη sisifus

Ωραίες μέρες ήρθαν, δεν ξέρω από πού, καλοκαιράκι μύρισε κι ας νυχτώνει στις  5 και κάτι (SUMMER.. NIGHT)!!!Είπα κι εγώ να δώσω λίγο νόημα στην  ηλιόλουστη μέρα, να ξορκίσω τις κακόγουστες φήμες που συνοδεύουν την Παρασκευή και 13 κι έτσι αποφάσισα να βάψω τα κάγκελα (ουάου). Πήρα το ύφος του μέγα μπογιατζή, ανακάτεψα τα χρώματα, έβαψα τα κάγκελα και ό,τι τα περιέβαλε, βάφτηκα κι εγώ λίγο για το καλό, έριξα και τις σχετικές βρισιές για τη σκουριά που τελικά εισέπνευσα αλλά όλα καλά…. Κι αφού μάζεψα τα συμπράγκαλα, είπα να κάνω τη διαφορά και να πάω για ύπνο χωρίς να ακούσω ειδήσεις,  χωρίς να ανοίξω το laptop και να αγνοήσω όλα τα τετριμμένα που κάνουμε σαν υπνωτισμένοι. Και θα ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανα. Τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί από όσα ήδη ξέραμε, αυτό το συνηθισμένο  βράδυ…

Μου άρεσε όμως αυτή η χαλαρή διάθεση και είπα να την κρατήσω για λίγο ακόμη και την επόμενη ημέρα (Σάββατο).  Έβαλα αγαπημένες μουσικές, χόρευα, πήδαγα, καλά περνούσα. Και το απόγευμα, εντελώς αναπάντεχα, συναντώ μια γειτόνισσα, η οποία μεταξύ άλλων μου ανέφερε ότι θέλει να φύγει από τη χώρα μετά τα χθεσινά γεγονότα. Στην αρχή, είχα αυτό το συγκαταβατικό χαμόγελο, ήτοι σε ακούω αλλά δεν σε προσέχω… αλλά αυτή το επανέλαβε!!! Τέλος πάντων, τί στο καλό έγινε εχθές που αυτή θέλει να μεταναστεύσει…. Τί να κάνω κι εγώ, την ρωτάω όλο χάζι, ποιό ήταν το φοβερό αυτό γεγονός…. και μου λέει… και έμεινα κόκκαλο… και δεν την πίστευα… και άρχισα να απολογούμαι γιατί δεν άνοιξα μόνο για ένα βράδυ την τηλεόραση. Και τρέχω γρήγορα να μπω στα μέσα (ΜΜΕ), στα έξω (internet)…και αποκτώ μια γενική εικόνα για την κατάσταση στο ΠΑΡΙΣΙ.

Δεν θα περιγράψω τα συναισθήματα, είναι άλλωστε παρόμοια με των ανθρώπων που έχουν μια ευαισθησία για τα πράγματα, που νιώθουν την Ευρώπη χωριό, πόσο μάλλον να είναι και γαλλόφωνοι (comme moi). Θα περάσω στη σκέψη που με κυρίεψε αίφνης και με αυτή  ένιωσα ένα σοκ και ένα δέος. Αν αυτό γινόταν στο κέντρο της Αθήνας….??? Εικόνες τρόμου  ...
γεμίζουν το κεφάλι μου σαν να το έβλεπα σε πραγματικό χρόνο. Ασθενοφόρα (?) δεν έχουμε, τραυματιοφορείς (?) δεν έχουμε, περιπολικά για τον αποκλεισμό του χώρου (?) δεν έχουμε…Επίσης, για τους τυχερούς που θα έφταναν όπως όπως στο νοσοκομείο, δεν έχουμε γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό ,γάζες, ιώδιο, οξυζενέ….. και δεν θα φτάσω μέχρι την εγχείριση για την αφαίρεση της σφαίρας 352 ανθρώπων. Όσο για τους νεκρούς….. ομαδικοί τάφοι στην καλύτερη περίπτωση!!! Το ΕΣΥ φωνάζει ΕΓΩ, το ΕΓΩ φωνάζει ΟΙ ΑΛΛΟΙ και  άϊντε, ρίχτου ρίγανη.

Θα μου πεις, δουλειά δεν είχες και φαντασιώνεσαι τρέλες? Νο monsieur, δουλειά έχω αλλά έχω και συναίσθηση. Είμαστε ή δεν είμαστε Ευρώπη? Είμαστε λοιπόν ένα μεγάλο χωριό. Το ότι το κακό χτύπησε την  Άνω Παναγιά, δεν σημαίνει ότι τη γλύτωσε η Κάτω Παναγιά (φανταστικά ελληνικά χωριά). Όλους μας αφορά τόσο, σαν να συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους κι ας μην είμαστε γάλλοι.

Τελικά συμπεράσματα:

 1. Ποτέ μα ποτέ, μην περιφρονείς την π@τάνα την είδηση. Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι τη γλύτωσες για σήμερα κι αυτή έχει σταθεί ομπρός σου και σε περιμένει.

2. Μάλλον η γειτόνισσα είχε την ίδια φαντασίωση με μένα και εξέφρασε την ξαφνική επιθυμία να την κάνει από τη χώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς…