Ο ζεϊμπέκικος της εξουσίας

…Αν ο ζεϊμπέκικος είναι ένας μοναχικός ιερατικός θρήνος, τότε ο ζεϊμπέκικος των Ελλήνων πολιτικών είναι ο θρήνος για την κατάντια της χώρας τους, για την οποία ευθύνονται, κυρίως, οι ίδιοι αλλά και όσοι ανέχονται το γραφικό τους θέαμα…¨.

Οι Έλληνες αγαπούν το ζεϊμπέκικο. Μπορεί οι περισσότεροι πλέον να μην ξέρουν να το χορέψουν και να κινούνται σα μαϊμούδες στην πίστα, αλλά το αγαπούν. Για αυτό, και θέλουν οι πολιτικοί τους να είναι ζεϊμπεκοχορευτές. Αν ο πολιτικός χορεύει ζεϊμπέκικο, δεν πανάναι απατεώνας, διεφθαρμένος, άχρηστος, βλάκας, ανίκανος ... Δεν πειράζει ... Φτάνει που χορεύει ζειϊμπέκικο.

Αυτή η οποία ανήγαγε το ζεϊμπέκικο σε πολιτική στην Ελλάδα είναι η (κεντρο)αριστερά (οι δεξιοί δεν πολυχορεύουν ˙ ακούν, κυρίως, Σπανουδάκη). Ο Ανδρέας τη δεκαετία του 80 είχε λιώσει τις πίστες. Ήταν πάνω στην έξαψη του χορού που αναφώνησε το θρυλικό "Τσοβόλα δώστα όλα". Και ο Τσοβόλας τα έδωσε και ακόμη τρέχουμε και δε φτάνουμε να τα μαζέψουμε. Και επειδή ο χορός είναι γονίδιο, το μετέφερε το χορευτικό αυτό γονίδιο και στο γιο του. Ολόκληρος Τζεμ υποκλίθηκε στη ζεϊμπέκικη λεβεντιά του ΓΑΠ (για τους Κύπριούς δεν ξέρω!). Ο Βενιζέλος δεν ήξερε ζεϊμπέκικο και το πλήρωσε. Και, έτσι, είχαμε την τεράστια ευτυχία να κυβερνά τη χώρα στη χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της ο ΓΑΠ. Ξέρετε, τότε, που όλοι του λέγανε ότι πρέπει να κόψει άμεσα δαπάνες και να κάνει τάχιστα μεταρρυθμίσεις, αλλά ο ίδιος ...

επέμενε να δώσει κοινωνικά επιδόματα και να αυξήσει τους μισθούς των δ.υ. Ήταν κυριευμένος ακόμη από τη μέθη του χορού ...

Ο κορυφαίος ζεϊμπεκοχορευτής όλων, όμως, ήταν ο Άκης. Η επιτομή της πασοκοκρατίας, η προσωποποίηση της ελληνικής λεβεντιάς, ο άνθρωπος που ανήγαγε τη διαφθορά και το χρηματισμό σε άφθαστα επιστημονικά επίπεδα και που δυστυχώς δεν μπόρεσε να μεγαλουργήσει ως πρωθυπουργός, αφήνοντας το προνόμιο αυτό στον άχαρο Σημίτη. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και το μεγάλο θεωρητικό των ελληνικών λαϊκών χορών, το Βαγγέλη το Γιαννόπουλο, που θεσμοποίησε την υποκουλτούρα και το ξενύχτι, όταν εφηύρε τον εκπληκτικό όρο "πολιτιστικά κέντρα".

Πιστή στην παράδοση των μεγάλων Ελλήνων πολιτικών ζεϊμπεκοχορευτών και η Όλγα η Γεροβασίλη. Πρώτα η Ρένα η Δούρου και μετά αυτή σπάσανε το αντρικό άβατο στο ζεϊμπέκικο. Διψασμένη για τέχνη και καλλιτεχνική τροφή, έσπευσε μετά το Λάκη να επισκεφθεί και το φιλαράκι της, το εκ Fame Story ορμώμενο Συριζαίικο αηδόνι ονόματι Ραλλία Χρηστίδου. Εκεί, στο πολιτιστικό κέντρο όπου άδει η Ραλλία, χόρεψε ένα βαρύ και ασήκωτο ζεϊμπέκικο υπό τη μελωδική φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη. Και ήταν όλος ο πόνος - αλλά και ο αγώνας συνάμα - της (αντι)μνημονιακής Ελλάδας συμπυκνωμένος στο ζεϊμπέκικο αυτό. Όταν η Όλγα έγερνε ελαφρώς προς τα πίσω με τα χέρια τεντωμένα και λίκνιζε λάγνα το κεφάλι της, αναγνώριζα στην κίνηση αυτή την Ελλάδα που μάχεται και αντιστέκεται. Αυτή την αριστερή Ελλάδα που λέει "όχι" στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά "ναι" στα αλλοδαπά hedge funds στις ελληνικές τράπεζες, ναι στα distress funds, ναι στους πλειστηριασμούς, ναι στην περικοπή του επιδόματος θέρμανσης, ναι στις επιλεκτικές αυξήσεις των μισθών των δ.υ, ναι στην εξόντωση των Ελλήνων μικρομετόχων. Όταν η Όλγα έστριβε αργόσυρτα και ρυθμικά στην πίστα, ήταν σα να όρθωνε το ανάστημά της και να έλεγε στην τρόικα "Μολών Λαβέ" ˙ σα να ρούφαγε ως το μεδούλι την ανάσα αξιοπρέπειας ολόκληρου του ελληνικού λαού, ενός λαού που κατήντησε να ικετεύει λεβέντικα, να φιλάει τις κατουρημένες ποδιές του Σόιμπλε για να μην τον πετάξουν από το Ευρώ.

Όταν βλέπω πολιτικούς (όλων των κομμάτων) να χορεύουν ζεϊμπέκικο δημόσια και με κάμερες νιώθω αηδία.

Νιώθω σα να μολύνουν ˙ σα να ξεφτιλίζουν έναν υπέροχο χορό.

Νιώθω ότι το θέαμα αυτό αποτυπώνει την κατάντια ενός λαού, που πλέον δε διαθέτει ουσία αλλά μόνο φαίνεσθαι, μαγκιά και επίδειξη για το θεαθήναι.

Νιώθω ότι ο λαϊκισμός τρώει σαν το σαράκι κάτι που ήταν κάποτε τέχνη. Και η άλωση αυτή της τέχνης από το λαϊκισμό έχει ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο.

Αν ο ζεϊμπέκικος είναι ένας μοναχικός ιερατικός θρήνος, τότε ο ζεϊμπέκικος των Ελλήνων πολιτικών είναι ο θρήνος για την κατάντια της χώρας τους, για την οποία ευθύνονται, κυρίως, οι ίδιοι αλλά και όσοι ανέχονται το γραφικό τους θέαμα.

Και, αν στην επανάληψη και αντιγραφή προηγούμενων πολιτικών ζεϊμπεκοχορευτών ελπίζουν τα σύγχρονα κακέκτυπά τους σε λίγα ακόμη ψηφαλάκια, τότε δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι, σύμφωνα με μια ωραία ρήση, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτό γίνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία.

Άλκης

ΠΗΓΗ