Ο θρήνος της Αττικής γης

 Δημήτρης Πικιώνης

…Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα
ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματος
όπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.
Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:

«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.

Δεν  ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.

Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου,το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα του
Που είναι ο ...

Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;
Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»

…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.

Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.

Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968).
Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.