Επειδή
ακούω από πολλά στόματα το πόσο ατυχία και δυστυχία είναι να είσαι Έλληνας, προβληματίστηκα
επί του θέματος.
Είναι
δυστυχία να είσαι Έλληνας;
Το
να είσαι Έλληνας είναι τόσο δυστυχία και τόσο ευτυχία όσο το να είσαι άνθρωπος.
Αλλά
οι Έλληνες μεγαλώνουν τόσο ελληνοκεντρικά, που νομίζουν πως είναι διαφορετικοί
από τους άλλους ανθρώπους.
Οι
Έλληνες μεγαλώνουν με την ιδέα πως έχουν έρθει σε αυτή τη ζωή για να
εκπληρώσουν μια ιερή αποστολή. Ο καθένας τους ξεχωριστά.
Και
περνάνε όλη τη ζωή τους, πληγωμένοι που γεννήθηκαν Έλληνες και όχι θεοί.
Αθάνατοι δηλαδή.
Οι
Έλληνες δεν αισθάνονται δυστυχείς που δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους αλλά
επειδή δεν είναι θεοί.
Αν
το καλοσκεφτείς, είναι ρατσιστική όλη αυτή η αέναη ομφαλοσκόπηση των Ελλήνων.
Είναι
σαν να λένε πως είναι ανώτεροι των άλλων ανθρώπων. Αν και η πολλή
ομφαλοσκόπηση, οδηγεί ...
κάποιες φορές και σε σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Και
βέβαια, όλη αυτή η ομφαλοσκόπηση, η διαρκής αιμομιξία περί της Ελλάδας και της
ελληνικότητας, προκαλεί υστερίες, θυματοποιήσεις και άλλες παράλογες
συμπεριφορές, ενώ συχνά οδηγεί πολλούς Έλληνες στο συμπέρασμα πως είναι ατυχία
να είσαι Έλληνας, αν και χαίρονται ακόμα και για αυτή την «ατυχία» τους.
Τελικά,
είναι τύχη να γεννιέσαι και να πεθαίνεις Έλληνας και είναι ατυχία το ενδιάμεσο,
όπως σχολιάζει ο ευφυής Αρκάς;
Όχι,
και το ενδιάμεσο μπορεί να είναι μια χαρά.
Και
ο Λάτσης Έλληνας είναι.
Και
ο Βαρδινογιάννης.
Δεν
μου φαίνονται και πολύ ατυχείς οι Έλληνες ολιγάρχες.
Ατυχία
δεν είναι να είσαι Έλληνας.
Ατυχία
είναι να γεννιέσαι φτωχός, να ζεις φτωχός και να πεθαίνεις φτωχός.
Μακάριοι οι φτωχοί Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου