ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ…ΠΑΙΖΕΙ!!!

 Το παιχνίδι που θα πρότεινα να παίξουμε, ντόπια αστέρια μου, είναι τα στρατιωτάκια! «Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;».

Του συνεργάτη SISIFUS    
 

Τόπος: Ελλάδα

Χρόνος: Κενός (μιάμιση εβδομάδα μετά τις βουλευτικές εκλογές και ένα μήνα πρίν τις…βουλευτικές εκλογές)!!!!!!!!

         Στο σχολείο, όταν λέγαμε ότι έχουμε κενό εννοούσαμε κενή ώρα, χωρίς μάθημα, δηλαδή ώρα για παιχνίδι!! Οποία ευτυχία! Κυνηγητό, κρυφτό, κορόϊδο (ή αλλιώς μήλα), στρατιωτάκια (ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα), σκυταλοδρομίες και πόσα άλλα ακόμη! Προτιμούσαμε τα ομαδικά παιχνίδια εφόσον ήμασταν στο σχολείο. Τα ατομικά τα παίζαμε και μόνοι στο σπίτι. Σκοπός του σχολείου ήταν να μας παιδέψει και στην κοινωνικοποίηση!!!!

         Όπως σε κάθε παιχνίδι από όποια ομάδα ατόμων και όποιας ηλικίας, πάντα υπάρχουν οι παίχτες που σέβονται τους κανόνες του, αυτοί που κάνουν μονίμως ζαβολιές, αυτοί που και να χάσουν συμπεριφέρονται σαν να έχουν κερδίσει, αυτοί που τσαμπουκαλεύονται για να σε αναγκάσουν να τους αφήσεις να κερδίσουν μπάς και γλυτώσεις από δαύτους και τέλος αυτοί που επιθυμούν επανάληψη του παιχνιδιού γιατί δεν γνώριζαν καλά τους κανόνες (????).

  

         Τελικά ο κόσμος του παιδιού είναι μια μικρογραφία του κόσμου των μεγάλων!! Μόνο που το παιδί πειραματίζεται, μαθαίνει, προσαρμόζεται, παιδεύεται, δεν μπορεί λοιπόν να κριθεί με δεδομένα ενηλίκων!!! Έχει ας πούμε το ακαταλόγιστο λόγω πρότερου έντιμου βίου!! Όταν όμως το «παιχνίδι» στήνεται από ενήλικες, όταν.............

απαιτείται η συμμετοχή σου σε αυτό παρά την άρνησή σου (οι κανόνες αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται), όταν η απαίτησή σου για καθαρό παιχνίδι (αφού δεν μπορείς να αποφύγεις τη συμμετοχή) παίρνει την απάντηση ότι το παιχνίδι θα χαθεί και θα φταίς εσύ….ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;;

         ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!! Την πρώτη φορά που πήγαν να σου φορτώσουν την αποτυχία στην έκβαση του παιχνιδιού, τσίμπησες, τρόμαξες, πανικοβλήθηκες, φούσκωσες, με λίγα λόγια τη γλύτωσες παρά τρίχα!!! Άλλωστε, δεν σου είχε ξανασυμβεί να παίζεις από απόσταση σε ένα ομαδικό παιχνίδι (?), με συμπαίκτες που τους ξέρεις μόνο από την τηλεόραση (κάτι σαν ηθοποιοί σε ταινία τρόμου), χωρίς κανόνες (τους ξέρουν μόνο αυτοί για το καλό σου), χωρίς να γνωρίζεις ποιός είναι ο σκοπός του παιχνιδιού (πότε κερδίζουμε, ρε παιδιά;;) και είτε «κερδίσουμε» είτε «χάσουμε» σε ομαδικό επίπεδο πάντα… ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΑΜΕΝΟΣ!!!!!

         Δεν πάμε καθόλου καλά, νομίζω!!! Κι ένα δεκάχρονο μπορεί να τους πεί ότι ο ζαβολιάρης αποβάλλεται σιγά σιγά από την ομάδα!!! Αργεί λίγο αλλά…ΑΠΟΒΑΛΛΕΤΑΙ!!! Και δεν θα μείνω στο άκρως καθοριστικό σημείο ότι αυτά είναι παιχνίδια που δεν αφορούν στην διασκέδαση και στην ψυχαγωγία αλλά έχουν να κάνουν με λαούς, ιστορία και αξιοπρέπεια!!!! Μένω στο ότι το παιχνίδι (παιδί, παίδεμα) έχει κανόνες!!! Παλιμπαιδισμοί, κλάψες, ψευτοτσαμπουκαλέματα και νταϊλίκια, ειρωνικά γελάκια, χαλούν την πάστα και ρίχνουν ανεπανόρθωτα το επίπεδο!!! Βέβαια για να καταλάβει κανείς πόσο το ρίχνει πρέπει να ξέρει και τί είναι αυτό!!!Πάντως σίγουρα δεν τρώγεται!!!!!!!!!!!!

         Το παιχνίδι που θα πρότεινα να παίξουμε, ντόπια αστέρια μου, είναι τα στρατιωτάκια! «Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;».

ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΣΑΛΕΥΕΤΕ  ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΠΗΡΕ Η ΝΥΧΤΑ!!!!