Του
Σταυρού σταύρωνε και σπέρνε.
Όπως
έχει πει και ο Αμερικανός συγγραφέας Stanley Horowitz, ¨Ο χειμώνας είναι ένα χαρακτικό, η άνοιξη μια
ακουαρέλα, το καλοκαίρι μια ελαιογραφία και το φθινόπωρο ένα μωσαϊκό όλων
αυτών.¨.
Υποπτεύομαι
αυτή την όμορφη φθινοπωρινή ημέρα, ότι οι περισσότεροι θα …πανηγυρίζεται για
την αναβάθμιση της οικονομίας μας από την Standard and Poor’s, για τον ΕΝΦΙΑ,
για την περικοπή των ιατρικών εξετάσεων και για τις ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός …σωτήριες παρεμβάσεις
της τελευταίας πενταετίας.
Μην
το βάζετε κάτω!!
Αυτοί,
είναι για τα πανηγύρια!!!
Κατάφεραν
μάλιστα, μια σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη, όπως αυτή της Αμφίπολης, να την
μετατρέψουν σε σήριαλ στα ΜΜΕ με προφανή τα πολιτικά κίνητρα.
Αλλά
αυτό δείχνει ότι ¨ο πνιγμένος από τους …βοστρύχους
των Καρυάτιδων πιάνεται¨.
Όμως
μην ξεχνάμε τι βιώνουν και εκατομμύρια Έλληνες, αυτά τα μαύρα μνημονιακά χρόνια
της κρίσης !!!
Θυμηθείτε
τι έλεγε ο Ρήγας Φεραίος
Όλον το έθνος
αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.
Σήμερα
λοιπόν, που εορτάζουμε την ύψωση του Τίμιου Σταυρού, ας κάνουμε το Σταυρό μας να
σταματήσει τουλάχιστον η κατηφόρα και να σταθούμε στα πόδια μας.
Φίλοι
αναγνώστες,
ας
μεταφερθούμε, έστω νοητά ,σε ένα χωριουδάκι, όπως αυτό της αρχικής φωτό, να
πιούμε ένα καφέ παρέα και να ακούσουμε το καταπληκτικό τραγούδι του Τσιτσάνη φτωχέ
διαβάτη. Το τραγούδι αυτό περιγράφει ανάγλυφα την κατάσταση που ζούμε
σήμερα.
Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου
Στο video τραγουδά η Άντζελα Ορφανού από την εκπομπή "ονείρου Ελλάς" του Κώστα Φέρρη
Η
κοινωνία βαριά στενάζει, σκληρά η φτώχια την εσπαράζει,
τι θ'απογίνει μ'αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει,
τι θ'απογίνει μ'αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει.
Η δυστυχία μας κουρελιάζει, απ'τις πληγές μας το αίμα στάζει,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νειάτα φεύγουν, πάνε χαμένα,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νειάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.
Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου, εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.
τι θ'απογίνει μ'αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει,
τι θ'απογίνει μ'αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει.
Η δυστυχία μας κουρελιάζει, απ'τις πληγές μας το αίμα στάζει,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νειάτα φεύγουν, πάνε χαμένα,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νειάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.
Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου, εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου