ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ …ΠΕΝΤΕΛΗ!!!

Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΕΝΤΕΛΗ ΗΣΥΧΗ ΜΕ ΟΤΙ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ !!!!!!

Του συνεργάτη SISIFUS

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα εκπληκτικό βουνό, που το έλεγαν Πεντέλη! Τόσο κοντά στην Αθήνα κι όμως τόσο απόμακρη!! Στεκόταν επιβλητική, καταπράσινη, μαγευτική, χαμένη μέσα στους μύθους και την πραγματικότητα και λατρεμένη από τους παλιούς για αυτό που ήταν.

Τί να πρωτοθυμηθώ από τον τόπο, που με έπλασε και με γαλούχησε!! Πεύκα, πεύκα παντού, η μυρωδιά τους το πιο ακριβό άρωμα. Παιχνίδια ολόγυρά τους,  επάνω τους, καλυβάκια από σανίδια και σκάλες τα κλαριά τους! Βαρυχειμωνιές που κρατούσαν μήνες και μετά η άνοιξη, οι σχολικές εκδρομές με τα πόδια μέσα από το δάσος, Κυριακές με στρωμένη την κουβέρτα κάτω από τον ίσκιο της! Εφηβικές εξορμήσεις γεμάτες αγωνία στη σπηλιά του Νταβέλη και στα χαμένα μυστικά της! Και το καλοκαίρι, ψυχαγωγία με μουσικές και θεάματα στο Μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας!!

Και όταν δεν γυρνούσαμε σαν τα αλάνια, μαζευόμασταν κι αρχίζαμε το παιχνίδι με τους μύθους και την πραγματικότητα. «Άραγε ο λήσταρχος Νταβέλης τα είχε με τη Δούκισσα; Και αυτή η σήραγγα που λένε ότι οδηγούσε από τη σπηλιά του στο Μέγαρό της λέτε να υπάρχει; - Εγώ, την είδα, υπάρχει!-Και δε φοβήθηκες να μπείς σε εκείνη τη σκοτεινή τρύπα; Ψεύτη!». Πόσα και πόσα σενάρια  κρατούσαν ζωντανό τον ενδιαφέρον μας όχι μόνο για το βουνό αλλά και για τα σωθικά του!

Δεν ήταν όμως πάντα ευχάριστες οι αναμνήσεις!! Τα καλοκαίρια, όταν φυσούσε............

αυτός ο δαιμονισμένος βοριάς, τα μάτια και τα αυτιά μας τεντώνονταν σαν να’ μασταν αγρίμια! Από πού να την περιμένουμε άραγε; Και σχεδόν πάντα, οι φλόγες έκαναν την εμφάνισή τους επιβεβαιώνοντας τους πιο σκοτεινούς φόβους μας. Ο πρώτος που έβλεπε την απειλή έτρεχε προς την εκκλησία και χτυπούσε την καμπάνα. Σε χρόνο μηδέν, οι άντρες της γειτονιάς ήταν έτοιμοι … Στο χέρι κρατούσαν μια τσάπα, στο λαιμό μια πετσέτα και σε ομάδες χάνονταν πίσω από τα δέντρα!! Το ήξεραν, το βουνό και δεν το φοβόντουσαν!! Και πάντα επέστρεφαν!!!!

… γενόσημο του πεύκου

Κατόπιν, τη «διάσωση» του βουνού ανέλαβαν οι «ειδικοί»!! Οι καμπάνες σταμάτησαν να χτυπούν (έγιναν ηλεκτρονικές), οι παλαιότεροι «έφυγαν» και οι νεοφερμένοι δεν ήξεραν καν τι είναι …πεύκο!!! Έχτισαν τεράστια σπίτια, έκοψαν όλα τα πεύκα, τα οποία και αντικατέστησαν με κάτι θάμνους σαν πράσινα μενίρ !!!!! Τί να πείς ;;; Άναυδοι, παρακολουθούσαμε επί χρόνια την επαναλαμβανόμενη ολοκληρωτική καταστροφή της! Τέτοιο μένος ήταν αδιανόητο να το συλλάβει ο νούς μας!! Ασελγούσαν κατ’ εξακολούθηση στο κουφάρι της κι όμως αυτή έστεκε όρθια!!!!!

Μετά και την τελευταία, που ξεκίνησε από το Γραμματικό δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον ελπίδα φυσικής αναγέννησης από τις στάχτες της!! Δημοσιεύματα, φήμες, στοιχεία, μη στοιχεία για τους λόγους, που κάποιοι επιθυμούσαν να την μετατρέψουν σε γυμνό ορεινό όγκο ήταν πάντα χωρίς τέλος!! ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ!!!

Για μας που μεγαλώσαμε στα πόδια της, μυρίζαμε την ανάσα της και ακούγαμε τους χτύπους της, κάθε καταστροφή της ήταν ένας θάνατος!! Το αίσθημα της ντροπής και οι ενοχές, που δεν μπορέσαμε για άλλη μια φορά να τη σώσουμε έχει γίνει βίωμα!! Είναι αρκετές οι φορές, που περπατήσαμε δίπλα στα αποκαϊδια, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και στρέφαμε το κεφάλι από την άλλη για να μην την αντικρίζουμε καθώς ψυχοραγούσε!!!!

ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΑΝ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΩΝ ΛΑΝΣΑΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»!!!???

ΑΠΑΙΤΩ ΠΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΪΜΟΥΔΙΕΣ!!!!