Η ιστορία
αυτής της γης κυλά για χιλιάδες χρόνια παράλληλα με την ιστορία των ανθρώπων
της.
Και αν
συνήθως ο χρόνος των ανθρώπων αφήνει κενά και ανεξερεύνητα σημεία, ο χρόνος της
γης στην Σητεία έχει καταγράψει τα σημάδια του μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια
πάνω της. Πάνω στην πέτρα, μέσα στις χαράδρες, στα σπήλαια και στα μοναδικά της
φαράγγια.
Οι πορείες
του ανθρώπου και της γης εδώ στην ανατολική Κρήτη συμπλέκονται και
αλληλοσυμπληρώνονται. Τα σημάδια των ανθρώπων αποκαλύπτονται στις πλούσιες
αρχαιολογικές ανακαλύψεις αλλά και στη σημερινή, ανόθευτη ακόμα, ζωή των
κατοίκων. Η γη αποκαλύπτεται σε κάθε ένα από τα εκατοντάδες σημεία γεωλογικού
ενδιαφέροντος της περιοχής.
Αυτή την
παράλληλη διαδρομή με τα σημεία των ανθρώπων και τα σημεία της γης, τα
«γεωσημεία» μπορεί να ανακαλύψει ο σημερινός επισκέπτης του Φυσικού Πάρκου
Σητείας.
Γεωγραφία του Πάρκου
Το Πάρκο
βρίσκεται στο Ανατολικό τμήμα της Κρήτης. Περιλαμβάνει την ευρύτερη περιοχή της
Σητείας και ολόκληρες τις περιοχές της Ίτανου και της Λεύκης, καθώς και όλες
τις παράκτιες περιοχές από Βορρά προς Νότο. Εντός του Πάρκου υπάρχουν, μεταξύ
άλλων, οι γνωστές περιοχές Ζάκρου, Παλαίκαστρου, Ζήρου, Ξερόκαμπου, Σίτανου και
Καρυδίου.
Τα όρια του
Πάρκου έχουν χαραχθεί με σαφήνεια και αγκαλιάζουν μία μεγάλη έκταση συνολικού
εμβαδού 361,4 106 τ.μ. (ή 361,4 εκτάρια).
Το Πάρκο
χαρακτηρίζεται ...
από μία ευρεία ποικιλία στοιχείων του αβιοτικού και βιοτικού περιβάλλοντος και αποτελεί έναν μοναδικό γεωτουριστικό προορισμό.
από μία ευρεία ποικιλία στοιχείων του αβιοτικού και βιοτικού περιβάλλοντος και αποτελεί έναν μοναδικό γεωτουριστικό προορισμό.
Φυσικό Περιβάλλον
Η ανατολική
Κρήτη και ιδίως η περιοχή της Σητείας είναι μια από τις πιο σημαντικές και
ιδιαίτερες περιβαλλοντικά περιοχές της Κρήτης. Η γεωγραφική της θέση στο
ανατολικό άκρο του νησιού που επέτρεψε την ανταλλαγή ειδών από τη Μικρά Ασία,
σε συνδυασμό με το έντονα ξηροθερμικό κλίμα που επικρατεί στην περιοχή,
δημιούργησε ένα μωσαϊκό οικοτόπων και οικοσυστημάτων, μερικά από τα οποία, όπως
το φοινικόδασος του Βάι, είναι μοναδικά για την περιοχή της Μεσογείου.
Χλωρίδα
Το φυσικό
πάρκο της Σητείας παρουσιάζει ιδιαίτερο χλωριδικό ενδιαφέρον. Ανάμεσα σε
εκατοντάδες είδη φυτών που φιλοξενεί υπάρχουν πολλά ενδημικά που θα τα
συναντήσουμε σ” ολόκληρη την Κρήτη, ενδημικά Κρήτης και Κάσου, καθώς και
μοναδικά είδη, γνωστά μόνο από το νοτιοανατολικό Αιγαίο. Το σύνολο της περιοχής
ανήκει στην Μεσογειακή Ζώνη Βλάστησης με κυρίαρχες τη φρυγανική. Οι εναλλαγές
στην βλάστηση είναι μικρές με κάποιες λίγες εξαιρέσεις σε περιοχές όπως στο
Φοινικόδασος του Βάι και γύρω από αυτό καθώς και σε κάποια φαράγγια με έντονη
παρουσία νερού, τουλάχιστον κατά τους χειμερινούς μήνες (φαράγγι Ζάκρου,
Ξηρόκαμπου, Χοχλακιών). Σημαντική, όσον αφορά στη διαμόρφωση της χλωρίδας,
είναι και η ύπαρξη μεγάλων εκτάσεων ελαιόδεντρων, αμπελώνων και άλλων δενδρωδών
καλλιεργειών.
Στα φρύγανα
που καλύπτουν πολλές περιοχές του Πάρκου, τόσο στην παράκτια όσο και την ορεινή
ζώνη, κυριαρχούν οι χαμηλοί, αγκαθωτοί και σφαιρικοί θάμνοι, όπως η αστοιβίδα (Sarcopoterium
spinosum), το θυμάρι (Coridothymus capitatus), το αχινοπόδι (Genista
acanthoclada), η θρύμπα (Satureja thymbra) και η γαλαστοιβή (Euphorbia
acanthothamnos). Μαζί με αυτά συνυπάρχουν και μη αγκαθωτοί θάμνοι όπως το
ρείκι (Erica manipuliflora), η Ballota acetabulosa, το φασκόμηλο (Salvia
fruticosa) και η λαδανιά (Cistus creticus, Cistus salviifolius). Σε
μικρότερες εκτάσεις συναντώνται και ψηλότεροι θάμνοι που σχηματίζουν τη μακκία
βλάστηση και αποτελούνται από σκίνους (Pistacia lentiscus), ασπάλαθους (Calicotome
villosa), αγριελιές (Olea europaea subsp. Oleaster), άρκευθους
(Juniperus phoenicea), πουρνάρια (Quercus coccifera), χαρουπιές (Ceratonia
siliqua), Osyris alba, πικροδάφνες (Phlomis fruticosa) και φλόμους (Euphorbia
dendroides). Μέσα στις ρεματιές επίσης της περιοχής της Ζάκρου όπου η
παρουσία νερού είναι άφθονη φύονται πλατάνια, (Platanus orientalis),
πικροδάφνες (Nerium oleander) και λυγαριές (Vitex agnus castus).
Τα φαράγγια
της περιοχής αποτελούν ένα καταφύγιο για πολλά και σημαντικά είδη χλωρίδας της
περιοχής. Ιδιαίτερα το φαράγγι της Κάτω Ζάκρου και των Χοχλακιών φιλοξενούν ένα
μεγάλο αριθμό φυτών και προσελκύουν πλήθος μελετητών και παρατηρητών κάθε
χρόνο. Χαρακτηριστικά είδη που φιλοξενούνται στους κατακόρυφους ασβεστολιθικούς
βράχους και στην κοίτη των ρεμάτων είναι η Αristolochia cretica, το Delphinium
staphisagria, το αγριογαρύφαλλο (Dianthus juniperinus), η Εuphorbia
dendroides, η Lecokia cretica, η Εphedra cambylopoda, η Nepeta melissifolia , η
κάπαρη (Capparis spinosa), το Dracunculus vulgaris, καμπανούλες (Campanula
pelviformis και Campanula spatulata ssp. Filicaulis), οι αγκαραθιές
(Phlomis lanata), η ρίγανη (Origanum onites), η Tulipa saxatilis και
πολλά είδη ορχιδέας.
Στις
παράκτιες περιοχές εμφανίζονται αποκλειστικά ποώδη φυτά με κυρίαρχο τα αμάραντα
(Limonium greacum) και το ενδημικό Limonium sitiacu, ενώ στις παραλίες
Κατσουνάκι και στην Άργιλοs Ξερόκαμπου θα συναντήσουμε και το κρινάκι της
θάλασσας (Pancratium maritimum).
Πανίδα
Η περιοχή
της Σητείας λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής της θέσης φιλοξενεί ένα μεγάλο
αριθμό από τα χαρακτηριστικά ζώα του νησιού και ιδιαίτερα τα μεταναστευτικά
πουλιά. Είκοσι από τα είδη των πτηνών που έχουν παρατηρηθεί στην περιοχή
(αποδημητικά, επιδημητικά) βρίσκονται στο Κόκκινο Βιβλίο των απειλούμενων
Σπονδυλόζωων της Ελλάδας.
Πτηνά τα
οποία μπορεί να παρατηρήσει ο επισκέπτης στις παράκτιες περιοχές είναι ο
λευκοτσικνιάς (Egretta garzetta), ο αρτέμης (Colonectris diomedea), ο
θαλασσοκόρακας (Phalacrocorax aristotelis), ο υδροβάτης (Hydrobates pelaficus),
ο καλαμόκιρκος (Circus aeruginosus), ο αιγαιόγλαρος (Larus audiouinii) και ο
κοκκινοκέφαλος (Lanius sanator sanator). Από τα αρπακτικά και πτωματοφάγα
πτηνά, τα πιο χαρακτηριστικά είναι ο μαυροπετρίτης (Falco eleonorae), ο
χρυσαετός ή βιτσίλα (Aquila chrysaetos), ο πετρίτης (Falco peregrinus),
η γερακίνα (Buteo buteo), το κιρκινέζι (Falco naumanni), το όρνιο (Gyps
fulvus) και ο γυπαετός (Gypaetus barbatus). Ο γυπαετός περιστασιακά
εμφανίζεται στην περιοχή και είναι από τα σημαντικότερα είδη του νησιού αφού ο
κρητικός πληθυσμός είναι ο μοναδικός αναπαραγόμενος σε όλα τα Βαλκάνια.
Όσον αφορά
στα θηλαστικά έχουν καταγραφεί 14 είδη στην περιοχή του Πάρκου, τα τέσσερα από
οποία είναι κητώδη, όπως τα αυστηρά προστατευόμενα ρινοδέλφινο (Tursiops
truncatus) και μεσογειακή φώκια (Monachus monachus), το Ζωνοδέλφινο
(Stenella coruleoalba) και το κοινό δελφίνι (Delphinus delphis).
Από τα χερσαία θηλαστικά τα πιο χαρακτηριστικά είναι ο λαγός (Lepus
europaeus), η νυφίτσα (Mustela nivalis), το κουνάβι (Martes foina
bumites), ο ασβός (Meles meles), και ο ακανθοποντικός (Acomys
minous), ενώ μέσα στα σπήλαια συναντούνται οι νυκτερίδες Pipistrellus savii
που είναι αυστηρά προστατευόμενο είδος.
Πολλά από τα
οκτώ είδη ερπετών και δύο από τα τρία είδη αμφίβιων της περιοχής
περιλαμβάνονται στην οδηγία 92/43 ΕΟΚ και στην Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης. Στην
περιοχή συναντούνται και τα τρία είδη αμφιβίων της Κρήτης, ο πράσινος φρύνος
(Bufo viridis), ο δεντροβάτραχος (Hyla arborea cretensis), ενδημικό
είδος στη Κρήτη και το μοναδικό είδος δεντροβάτραχου στην Ευρώπη και ο κοινός
λιμνοβάτραχος (Rama ridibunda).
Από τα πιο
σημαντικά ερπετά της περιοχής είναι η ποταμοχελώνα (Mauremis caspica), το
μοναδικό είδος νεροχελώνας στη Κρήτη που παρατηρείται σε ρυάκια στο
φοινικόδασος του Βάι, στο φαράγγι στη μονή Τοπλού και κυρίως στην Κάτω Ζάκρο.
Επίσης, η θαλάσσια χελώνα Caretta caretta αναπαράγεται στις αμμώδεις παραλίες
στου φοινικόδασους του Βάι, στον Κουρεμένο και στον Ξερόκαμπο. Πολύ σημαντικά
είδη για την περιοχή είναι οι σαύρες Podarcis cretensis που είναι το μοναδικό
ενδημικό είδος σαύρας του νησιού και το λιακόνι (Chalcides ocellatus),
το οποίο κατανέμεται στην Ιταλία, την Ελλάδα και τη Βόρεια Αφρική και λανθασμένα
στην Κρήτη θεωρείται δηλητηριώδες.
Από τα φίδια
της περιοχής κανένα δεν είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Η δενδρογαλιά (Coluber
gemonensis) και το σπιτόφιδο (Elaphe situla), το ομορφότερο φίδι της
Ελλάδας, είναι εντελώς ακίνδυνα για τον άνθρωπο, ενώ το αγιόφιδο (Telescopus
fallax) είναι το μοναδικό φίδι του νησιού με δηλητήριο που όμως είναι πολύ
ασθενές και εκκρίνεται από τα πίσω δόντια του στόματος, γεγονός που το καθιστά
ουσιαστικά ακίνδυνο.
ΠΗΓΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου